Dwa słowa o Systemie Wewnętrznej Rodziny

System wewnętrznej rodziny to system terapeutyczny, psychoduchowy model osobowości, jak i filozofia życia.
Jako model osobowości zakłada, że składamy się z licznych podosobowości obracających się wokół fundamentalnie dobrego, nienaruszalnego rdzenia jakim jest nasze JA (Self).
JA nosi cechy oświeconego umysłu takie jak

• ciekawość
• współczucie,
• odwaga,
• jasność,
• kreatywność,
• spokój
• pewność
• bycie w kontakcie.

Cierpliwość, poczucie humoru, wytrwałość, dystans i obecność także zalicza się do cech charakteryzujących energię JA.

Dostęp do Ja jest bardzo osobistym i transformującym doświadczeniem. Pozwala na zmianę postrzegania siebie, otoczenia i świata.

Choć energia JA jest w każdym, nie zawsze dochodzi do głosu, ponieważ na co dzień, dowodzenie w większym lub mniejszym stopniu przejmują podosobowości (Części).

Podosobowości kształtują się od chwili narodzin. Są nam niezbędne do funkcjonowania w świecie. To one gotują obiad, robią zakupy, przypominają o urodzinach cioci, jeżdżą na nartach, przygotowują się do egzaminów i prowadzą projekty.

Podejmują się różnych ról w przełomowych momentach naszego życia. Te role są najlepszą dostępną na ów czas strategią w odpowiedzi na wyzwania z jakimi konfrontuje nas życie. Z czasem mogą się dezaktualizować i coraz mniej nam służą, jednak Części tkwią w nich, przekonane, że nie ma innego wyjścia. Choć strategia nie działa, w reakcji na porażkę okopują się na swoich stanowiskach, intensyfikując działania.
Model systemu wewnętrznej rodziny wyróżnia 2 szczególne kategorie ról: strażników i wygnańców.

Wygnańcy obarczeni trudnymi emocjami są zepchnięci poza obszar świadomości. W życiu każdej osoby zdarzają się trudne chwile. Gdy poziom tej trudności przekracza nasza doraźną zdolność do świadomego przeżywania, nazywania i nadawania sensu doświadczeniom, przeżycia te są szczelnie zamykane w kapsułach czasu i lądują w symbolicznych lochach jako ciężar naszych zamrożonych wygnańców.
Wygnane Części starają się opowiedzieć o powierzonej im historii. Gdy tylko w naszym otoczeniu pojawi się element, który przypomina okoliczności trudnego przeżycia, ożywają i przemawiają przez nasze ciało.
Gdy dochodzą do głosu ogarniają nas intensywne emocje.

Aby do tego nie dopuścić pilnie pracują strażnicy.
Strażnicy skupiają się na działaniu. Robią wszystko by unikać bodźców uruchamiających wygnańców.

Jedni, planują i przewidują, monitorują otoczenie by korzystnie rozegrać podróż przez życie. Ta grupa strażników jest nazywana managerami. W większości są akceptowani społecznie i lubiani. Odpowiadają za dobre zachowanie, pilną naukę, osiągnięcia w sporcie, szczupła sylwetkę i masę innych ważnych i pomocnych w życiu umiejętności. Odpowiadają za oliwienie mechanizmów życia, by wszystko przebiegało gładko.

Gdy pomimo ich starań wygnańcy dochodzą do głosu, do akcji wkraczają strażacy – inna grupa strażników – posługująca się znacznie drastyczniejszych metodami. Ich hasło brzmi „gdy wszystko inne zawiedzie…” Nie bacząc na koszty sięgają po armatki wodne, żeby ugasić pożar. Szukają natychmiastowej ulgi. Działania strażaków są o wiele bardziej kosztowne dla systemu. Sięgają po takie strategie jak nałogi i przemoc. Te podosobowości są często odrzucane społecznie. Nikt nie dostrzega jak trudną męczącą i ryzykowną przyjęły rolę, ani jak wiernie ją pełnią.
Niezależnie od drastyczności obranej strategii i kosztów jakie pociąga jej działanie, każda Część ma dobre intencje. IFS nie piętnuje żadnego działania. Wychodzi z założenia, że każde działanie Części jest próbą rozwiązania problemu z którym konfrontuje nas życie.
Im trudniejsze środowisko, im bardziej stresujące, im więcej w otoczeniu wyzwalaczy trudnych wspomnień, tym częściej do akcji wkraczają strażacy i tym większe narasta napięcie między wygnańcami a strażakami. W codziennym zachowaniu objawia się to sztywnością i odrzucaniem zmian.
Części niestety nie wiedzą o swoim istnieniu ani o swoich intencjach.
System IFS proponuje nawiązanie kontaktu i budowanie relacji z częściami, łagodzenie napięcia i uwalnianie Części z trudnych ról, tak by mogły wybrać sobie nowe role, bardziej wspierające dla systemu.
Elementem wyróżniającym system IFS jest przeniesienie relacji leczącej z wektora terapeuta-klient na relację wewnętrzną Ja klienta – Części klienta.
Osoba wspierająca proces nie leczy, tylko pomaga klientowi odnaleźć własne zasoby. Jej głównym celem sesji jest budowa relacji opartych na zaufaniu.
Klient odnajduje dostęp do swojego JA, poznaje swoje części, uwalnia je z ciężarów i pozwala im wybrać nowe role. W miarę jak części nabierają zaufania do Ja, Ja naturalnie się przejawia. Mając ogląd całości, korzysta z zasobów i talentów Części w sposób elastyczny i kreatywny reagując na zmieniające się środowisko.
Ta elastyczność, kreatywność, nowa dynamika i optymalizacja funkcjonowania w równowadze wewnętrznej i zewnętrznej, stanowią o sile podejścia IFS bez względu na to czy klient przychodzi przytłoczony nałogiem czy z chęci lepszego wykorzystania swojego potencjału i realizacji marzeń.
W każdym wypadku IFS pomoże zrobić krok w kierunku świadomego życia.