Zdarza się, że w życiu nie dogadujemy się z bliskimi tak jakbyśmy chcieli. Czasem pomimo świetnego porozumienia w różnych obszarach, jakiś jeden temat sprawia nam trudności i rzuca się cieniem na inne dotychczas dobrze funkcjonujące obszary. Może nie jest to otwarty konflikt, ale obszar w którym współpraca nie płynie, albo jest wręcz zamrożona.
Czasem, ta niemożność dogadania się wywołuje zdumienie, bo nie pasuje do reszty relacji, ani do obrazu drugiej osoby jaki chcemy nosić. Nie bardzo wiadomo jak sobie z nią poradzić. Ten paradoks prowadzi do bezradności. Łatwiej o tym kawałku zapomnieć, udawać że go nie ma. Zanegowany i zaniedbany konflikt, tli się dalej, stopniowo niszcząc relację, tworząc obszary tabu, lub obszary wybuchowe.

Mediacje mogą dotyczyć konfliktu wewnętrznego. Wówczas pracuję z jedną osobą.
W każdym wypadku, wspieram dotarcie do potrzeb i przekonań, stojących za obecnymi schematami zachowań i strategiami.

Wychodzę z założenia, że każde podejmowane przez nas działanie nawet zupełnie chybione i tragiczne w skutkach, jest odpowiedzią na potrzeby, czasem głęboko ukryte nawet przed autorem działań.
Skontaktowanie się z tymi potrzebami ułatwia dostęp do kreatywności i wypracowanie alternatywnych rozwiązań.

Strony konkretyzują na co się umawiają. Opracowują też „sieć zabezpieczającą” czyli listę czynności i osób, które zostaną uruchomione lub włączone, jeśli plan A się nie powiedzie.
Umowy – choć przyjęte dobrowolnie i w dobrej wierze – bywają trudne do wprowadzenia w życie, kiedy na drodze stoją głęboko zakorzenione nawyki, dlatego opracowanie planu B jest ważnym elementem procesu. Solidny plan B podnosi prawdopodobieństwa sukcesu planu A.

Choć życie stawia nas w trudnych sytuacjach i ogranicza nam pole działania, dokładna znajomość i uznanie potrzeb pomagają zmienić stosunek do licznych ograniczeń.